Kippentranen

“Vandaag ga ik weer veel dierenleed zien, maar ook de mensen waarvan ik houd”.

Ik bereidde mezelf alvast voor. Het is namelijk niet de eerste keer dat ik naar een kippenslachthuis ben gegaan om de dieren te zien voordat ze voor altijd verdwijnen achter de deur van het slachthuis.

We gingen naar de derde kippen-vigil bij ‘2 Sisters Storteboom B.V.’ in Kornhorn georganiseerd door de Save Movement. Bij een vigil toon je solidariteit met de dieren. We laten zien dat wij aan ze denken en voor ze vechten. Soms kunnen we de dieren zelfs een beetje water geven en aaien. Sommige dieren hebben dagenlang niks gedronken tijdens het transport in de vrachtwagen. Er is namelijk geen makkelijk systeem voor. Ook filmen en fotograferen we de dieren, om vervolgens deze beelden te verspreiden via social media. Hiermee tonen we de realiteit van de industrie aan met het persoonlijke verhaal van het dier en onze beleving hiervan. Meestal hebben we afspraken met de slachthuizen, zodat we de dieren veilig kunnen benaderen.  We krijgen soms zelfs 30 minuten de tijd. Dit doet het slachthuis natuurlijk ook om positief in de media te kunnen komen als we over ze praten. Maar in het geval van dit slachthuis waren er geen afspraken gemaakt, behalve met de gemeente dat we het protest mochten houden.

Ik had afgesproken op het station van Leeuwarden met Esther en Walter. Esther en Walter zijn dierenrechtenactivisten uit Leeuwarden die ik een aantal maanden geleden heb leren kennen. Ze zijn inmiddels mijn beste vrienden geworden en we gaan nu ook vaak zomaar leuke dingen doen. Samen stapten we in de bus naar Kornhorn. Ik kon alleen nog maar denken aan de dieren die we over een uur zouden ontmoeten. Voor de eerste en laatste keer.

Om 1 uur kwamen we aan in Kornhorn, een klein dorpje in Groningen. Een klein dorpje misschien, maar er gebeurt wel degelijk veel achter gesloten deuren. Er staat een grote nertsenfokkerij en een grote kippenslachterij. We liepen van de bushalte naar de poort van het slachthuis. Onderweg kon je de geur van de dood al ruiken. Het is precies dezelfde geur die ik eerder heb geroken bij andere slachthuizen. Oerinstincten laten alle alarmbellen afgaan, want deze geur kan niks goeds betekenen. Hoe kunnen mensen dit jarenlang zomaar accepteren vraag ik me dan af. Het hele dorp was omvangen door de geur.

In de verte zagen we de rest van de groep. Bekende gezichten die als lichtjes in het duister schijnen. Dit zijn de mensen die de wereld gaan veranderen met hun motivatie en inspirerende persoonlijkheden. Er werd geknuffeld en bijgepraat, waarna we borden langs de weg omhoog hielden met foto’s van kippen en teksten zoals “Ik ben bang, help me” en “ik ben iemand”.

Er waren een aantal auto’s die toeterde om ons toe te juichen. Zij willen ook geen slachthuis in hun dorp hebben. Het slachthuis wil zelfs gaan uitbreiden! Ze willen van 200.000 naar 400.000 kippen per dag gaan. De bewoners van het dorp staan hierdoor vooral aan onze kant, want wie wil nou zo’n groot slachthuis met al die stank naast de deur hebben? Ook kwamen er veel medewerkers van het slachthuis in de auto langs. De meesten keken lacherig naar ons, maar sommigen waren ook blij met ons protest. Ze wilden helemaal niet in zo’n fabriek van dood en verderf werken, maar hebben meestal geen keus gehad.

De eerste vrachtwagen met ongeveer 10.000 kippen arriveerde bij het slachthuis. Hij had erg veel vaart bij het maken van de bocht naar het terrein van het slachthuis. Ik probeerde opnames te maken van de kippen die hopeloos naar ons aan het kijken waren. De vrachtwagen ging helaas te snel om bruikbaar beeldmateriaal te krijgen. Zo gaat dat als het slachthuis niet mee wil werken met een vreedzaam protest. Het leek een thema te zijn bij de meeste vrachtwagens. Snel rijden en snel de bocht nemen en niet letten op alle mensen die daar stonden. Ik vond het erg spannend, want wij probeerden de vrachtwagens staande te houden om 2 minuten met de kippen te mogen zijn.

Na de eerste vrachtwagen werden er rozen uitgedeeld aan de deelnemers van het protest als symbool van vrede en medeleven. Omstanders kunnen dan ook zien dat we echt niks kwaads bedoelen. We willen alleen de dieren het eerste en laatste beetje liefde geven die ze ooit zullen voelen. “Wij zien en horen jullie en we proberen alles om dit te stoppen”.

Er waren nog enkele vrachtwagens die met grote vaart passeerden en geen medeleven konden tonen voor ons doel. Tussendoor waren er enkele buurtbewoners met de auto gestopt om een praatje te maken. Sommige van hen waren duidelijk tegen het slachthuis en waren blij met ons protest. Ze maakten foto’s die ze op social media zouden gaan delen. Het deed me erg goed om te zien dat deze mensen ook verandering wilden. Ook waren er enkele mensen die wat minder blij met ons waren, maar ja, die heb je altijd en overal.

Toen kwam de laatste vrachtwagen. Een stukje terug had hij gezwaaid naar activisten die daar met borden stonden. Het leek een vriendelijke man te zijn en wonder boven wonder stopte hij 1 á 2 minuten voor ons. Ik startte met filmen en ging langs de kippen in de vrachtwagen. De meesten zagen er erg slecht uit; ze misten veren op hun buik en poten, hun kammen waren slap met weinig kleur en ze hadden een deprimerende blik van overgave in hun ogen. Ze wisten dat ze geen controle over hun eigen leven hadden en hadden het leven al opgegeven. Ze waren nog maar 6 weken oud, kuikentjes eigenlijk nog. Dat kon je ook horen, want ze piepten net zoals kuikentjes. Kuikentjes die in 6 weken tijd vetgemest waren tot de grootte van een volwassen kip. Door deze snelle groei kunnen ze ook niet op hun eigen benen staan en hebben ze broze botten.

En toen kwam het, de kip die mijn leven veranderde. Ze lag op haar rugje. Voor een moment leek ze dood te zijn, maar toen zag ik haar ademen. Pootjes hoog in de lucht en haar kopje opgetild. Haar hele buik was veerloos en vol met rode krassen. Ze was niet sterk genoeg meer om zich om te draaien en lag waarschijnlijk al uren in deze positie. Kippen worden vaak in de kooien gegooid, want de kippenvangers hebben een tijdslimiet en zien de kippen niet als individuen die pijn kunnen voelen. Het zijn producten waarmee gesmeten mag worden. Ik kon mijn ogen niet geloven en riep Maria erbij. Zij reageerde met “Oh no, oh no, oh no!”. Zij deelde hetzelfde ongeloof dat ik voelde en voordat we het allemaal konden bevatten, vertrok de vrachtwagen. 42 dagen oud was ze.

Ik had tot nu toe nog nooit gehuild tijdens een vigil. Ik heb honderden varkens, tientallen koeien en misschien wel 100.000 kippen voorbij zien komen. Natuurlijk voelde ik daar altijd iets bij, maar nooit eerder dit ongelooflijk verdrietige gevoel. Het zien van het pure onschuld, de weerloosheid en het lijden van deze kip raakte iets diep in mij. Ik heb hetzelfde eerder gevoeld toen ik de documentaire Earthlings gekeken had. Alles wat ik daarin gezien had, werd plotseling nog werkelijker. Ik voelde zoveel emoties in één moment. Er was verdriet, woede, pijn, horror en nog veel meer. Hoe heeft de mensheid het ooit zo ver laten komen? Hoe kunnen we hier genoegen mee nemen? De wereld moet dit weten. Het verhaal van deze onschuldige en weerloze kip. Geboren voor ons genot, maar met de wil om gelukkig te leven, zonder pijn.

De activisten om mij heen hadden gezien dat ik geraakt was door de gebeurtenis en kwamen steun bieden. Zij weten hoeveel het met je kan doen als je dit voor je ziet. En ze weten ook dat dit een belangrijk moment is voor deze vigil. We hebben beelden kunnen maken van deze onschuldige wezens die we kunnen delen met de wereld. Hun verhaal zal verteld worden en we zullen niet stoppen met het vertellen van hun verhalen. Iedereen was weer een beetje aan het bijkomen van onze interactie met de kippen.

Aan het einde van de vigil hebben we de rozen neergelegd bij de ingang van het slachthuis. Met de hele groep hebben we vervolgens een aantal stappen achteruit genomen en 2 minuten stilte gehouden. We hebben teruggedacht aan de dag. Aan de kippen die we vandaag ontmoet hadden. Aan de dieren die nog zullen komen. Het was een erg impactvolle dag geweest, maar we hebben laten zien waar we voor staan. Na de 2 minuten stilte kwamen er medewerkers van het slachthuis in een auto door de poort, daar waar de bloemen lagen. Ze zagen de bloemen, stopten, reden achteruit en maakten een bocht om de bloemen heen als teken van respect. De vigil had niet op een betere manier kunnen eindigen.

Ik denk nu nog steeds met tranen in mijn ogen aan die ene kip. Zij heeft mijn visie op activisme, net als andere dieren voor haar, opnieuw veranderd. Ze heeft er niet voor gezorgd dat ik de hoop ben verloren voor de dag dat alle dieren vrij zullen zijn van de lust van mensen. Ze heeft mij geïnspireerd om dit verhaal te schrijven en aan mensen te laten zien dat het in Nederland niet beter is dan in andere landen. Ze heeft laten zien dat ik na zoveel vigils te hebben gehad nog steeds diep geraakt kan worden door één blik. Ik weet zeker dat deze ene kip ook de visie van andere mensen zal gaan veranderen. Dat is de reden dat ik vigils blijf doen, om deze momenten te ervaren en te delen met de rest van de wereld.

Gelukkig is er veel dat we kunnen doen. Het is geen verloren zaak, maar we moeten er wel energie in steken. Ten eerste kunnen we laten zien dat we werkelijk van dieren houden en ze geen leed toe willen brengen door veganist te worden. Geld is je stem en als je het niet eens bent met een industrie, kun je het boycotten. Alle vormen van het gebruik van dieren zijn onnodig. Daar is zeker vandaag de dag veel informatie over te vinden en bijna 100.000 Nederlanders zijn je al voorgegaan. Ten tweede kunnen we actievoeren. Er zijn zoveel verschillende vormen van activisme en ze zijn allemaal belangrijk op hun eigen manier. Je kunt online informatieve video’s en websites delen, gesprekken aangaan met mensen of je kunt fysiek actief worden en de straat opgaan. Overweeg eens om mee te doen met acties van Anonymous for the voiceless (AV), The Save Movement of Direct Action Everywhere (DxE). We hebben als individuen namelijk ontzettend veel invloed op onze omgeving. We kunnen een duidelijk signaal afgeven dat dit niet langer meer zo verder kan gaan. Deze organisaties zien dat er veel mensen luisteren naar onze boodschap.

Er zitten geweldige communities achter deze organisaties die liefdevol nieuwe mensen ontvangen en inspireren. Ik ben nooit gelukkiger geweest dan nu door de mensen die zich aan hebben gesloten bij deze organisaties en met elkaar vechten voor één doel. Samen kunnen we ervoor zorgen dat deze barbaarse industrie de geschiedenisboeken in zal gaan als de duistere historie van de mensheid.

Thamishan (Shen) Vallipuram

Foto’s door Thamishan Vallipuram