De onveranderde boodschap van al-Ma’arri
Veganisme, zoals wij dat nu kennen, wordt vaak een levensbeschouwing uit de twintigste eeuw genoemd. Het bouwt voort op Jeremy Benthams (1789) criterium voor de bepaling van onze morele cirkel: het vermogen om te lijden. Een ieder die kan lijden moeten we daarom laten zijn. We mogen diegenen niet eten, slachten of gevangen houden en we mogen hun moedermelk, eieren en huiden niet gebruiken. We moeten ze met rust laten. Deze boodschap is echter niet nieuw. Een millennium geleden schreef de blinde Syrische atheïst en veganist Al-Ma’arri (973-1058) het onderstaande gedicht (waarvan een deel wordt getoond). De boodschap is al heel oud, maar we willen het simpelweg niet horen. We worden en blijven carnistisch geïndoctrineerd. Eigenlijk willen we dom blijven. Dom blijven is makkelijk en voelt veilig. Al eeuwenlang. Het lijkt soms wel zinloos om de boodschap van het veganisme te blijven verspreiden, omdat alles al heel vaak gezegd is. Maar zinloos is het niet; als gevolg van geplante zaadjes ben ik – en wellicht jij ook – tot inkeer gekomen. Weliswaar veel te laat, maar toch. Blijf daarom strijden tegen het leed in de wereld!
Ter afsluiting – met een enigszins moedeloos gevoel – de onveranderde boodschap van al-Ma’arri:
“Come here, so you can hear the truth that I am
telling.
It is not right to eat that which comes from the water,
and flesh of slaughtered animals do not be
desiring…
and also the milk that comes from mothers who need
to feed it to babies, isn’t for noble ladies to be
partaking.
And, do not give any grief to the unsuspecting birds
by stealing eggs… the worst of crimes to be
committing!
And… be sparing the honey of hardworking bees that
from flowers of many fragrant plants they are
taking;
for they were not storing it so that others could take it,
and it not for bounty or for gifts they were
gathering!
Of all of this that I speak of, I’ve washed my hands;
and I wish I had known this way… before I was
aging.
O all of you people of this time of mine, did you know
the secrets I knew… but, at the time I wasn’t
telling?
You traveled in the darkness: why weren’t you guided
by what your enlightened mind went on
prompting?
The voice of mistakes kept calling you, and so why to
every voice you heard, were you recklessly
answering?”
